1 - مقایسه : دیگران از من بدترند.
2 -قبول همكاری : هر چه بخواهی میگویم، بعد تنهایم بگذار.
3 -اعمال دستورات : هر چه میگویم انجام بده تا خوب شوم .
4 -پرواز به سوی سلامت : مثل اینکه خوبم، پس بهتر شده ام.
5 -بهبود از سر ترس : اذیت شوم، بهتر می شوم .
6 -نومیدی رندانه : کار پیش نمیرود، تالش فایده ندارد.
7 -حالت بیماری خود خواسته : حق دارم خودم را بکشم

1- مقایسه: “ دیگران از من هم بدترند.”
"درسته من مصرف میکنم اما فلانی رو دیدی نمیتونه بره سر کار...همش خماره....اون وضعیتش خیلی خرابه...من که معتاد نیستم معتاد اونی هست که لب جوی آب میخوابه....." این جملات معمولا جملاتی است که یک فرد در حالت انکار با الگوی مقایسه به کار می برد. باور غلط اساسی شان این است که ؛ “ چون دیگری از من بدتر است، معلوم میشود که من مشکلی ندارم.”
2- قبول همكاری: “هر چه بخواهی میگویم، به شرطی که دست از سرم برداری.”
این الگو هنگامی استفاده می شود که معمولا فرد از طرف خانواده ، آشنایان یا حتی درمانگر تحت فشار قرار می گیرد و برای اینکه از این وضعیت رهایی یابد حاضر به همکاری می شود. در این مواقع فرد تصور میکند اگر با دیگران همکاری کند می تواند آنها را مجبور کند تا به دنبال حل مشکل باشند و دیگر به او فشار نیاورند. این افراد در واقع فکر میکنند مشکل اساسی دیگران هستند که او را تحت فشار قرارمیدهند. اگر دست از سر او بردارند مشکل حل می شود.
3- اعمال دستورات : “ اگرهرچه میخواهم انجام دهید، خوب میشوم.”
سومین الگو از الگوهای کوچک انکار، دستور دادن به دیگران است. در روش دستور دهی، افراد سعی میکنند برای انجام اموری که خود باید انجام میدادند و می توانند انجام دهند، از دیگران کار بکشند. افرادی که دیگران را به کار میگیرند چنین فکر میکنند:“ من قبول میکنم که مشکل دارم به شرطی که خودتان کاری بکنید و از من نخواهید که خود را تغییر دهم.” باور غلط آنان این است که؛ “ اگر کس دیگری را درگیر حل مسأله کنم، دیگر لازم نیست خودم برای حل مشکلاتم کاری انجام دهم.”. متاسفانه باید گفت همیشه برخی مشکلات وجود دارند
که فقط باید خود شخص آنها را حل کند.فرض کنیم مشکل من این باشد که واقعا تشنه ام؛ نزد درمانگر میروم، درباره مشکل با او حرف میزنم و بعد از او درخواست میکنم "لطف می کنید به جای من یک لیوان بزرگ آب بنوشید؟ حتی اگر اینکار را هم بکند، تشنگی من رفع نمیشود. حالا تصور کنید که آن موقع من مدعی شوم که درمانگر آدم خوبی نیست، چون هر چه هم آب خورده باشد ، باز من تشنه هستم.

4 -پرواز به سوی سلامت: “احساس بهبودی میکنم، پس بهتر شده ام. ”
الگوی سوم از الگوهای کوچک انکار، پرواز به سوی سلامت است؛ در این حالت فرد معتقد است که؛ “ احساس خوبی دارم، پس بهتر شده ام.”. همچنین به غلط عقیده دارد که: “ اگر میدانستم عیب کارم کجاست، خود به خود و خیلی زود مشکل حل میشد.” ، و این به دلیل آن است که با فهم نارسایی کار، کمی احساس بهتر شدن کرده است. بنابراین، افرادی که در حالت پرواز به سوی سلامت قرار گرفته اند با خود میگویند: “ عجب آرامشی! وقتی آدم بفهمد دردش از کجاست این همه بهتر میشود. من احساس میکنم بهترم ، پس حتما" بهتر شده ام و حلا که بهتر شده ام، دیگر نیازی به درمان نیست.”.آنها فکر میکنند که : “ همین که فهمیدم مشکل از کجاست، دیگر رفع خواهد شد. من دیگر خوب شدم.”. باور غلطی که باعث حالت پرواز به سوی سلامت میشود چنین است :“ علم به تنهایی و بدون عمل، مسئله را حل میکند.”
5 - بهبودی از روی ترس : “ اذیت شدن، موجب خوب شدن است.”
الگوی چهارم از هفت الگوی کوچک انکار، بهبودی یافتن به دلیل ترس است. حرف اصلی این الگو این است که درد و رنج کشیدن به خاطر دود و الکل باعث پرهیزکاری خواهد شد. باور غلط در اینجا آن است که: “ مشکلات اعتیادی من در صورتی حل خواهد شد که بسیار دلواپس شوم که اگر حل نشوند چه میشود.”. کسانی که از این الگو استفاده میکنند، اینگونه می پندارند که : “ دفعه دیگر هرگز اینکار را نخواهم کرد، چون خیلی از عواقب آن درد کشیده ام . فقط ترس و نگرانی است که مرا سالم نگه میدارد و مشکلاتم را حل میکند.”. عیب کار اینجاست که این افراد غالبا" برای رفع ترس و نگرانیشان هم به الکل و مصرف مواد روی می آورند. ترس شدید عقل را نیز از کار انداخته و افراد را دچار اشتباه و سکون میکند. ترس ، ما را نگران میکند. علامت هشداری است مبنی بر اینکه جایی از کار می لنگد. خالصه، ترس هیچ گره ای از کار نمی گشاید.
6 –ناامیدی رندانه: “ دیگر کار پیش نمیرود، تلاش بی فایده است.”.
الگوی ششم از الگوهای کوچک انکار، نومیدی رندانه است. کسانی که از این الگو استفاده میکنند، تظاهر به نا امیدی می نمایند تا دیگران را متقاعد کنند که دست از یاری آنان بکشند. محتوای فکری شان این است که: “ دست به هر کاری زدم، اما بی فایده است؛ دیگر ناامیدم و شما هم نمی توانید کمکی به من بکنید ، پس تنهایم بگذارید.” باور غلطی که محرک نومیدی رندانه است چنین است : “ اگر متقاعد شوید که من ناامید شده ام، دیگر کاری به کارم ندارید و مشکلم حل خواهد شد.”. این هم مشابه همان باور غلطی است که منجر به قبول همکاری میشد: » تنها مشکلی که دار این است که مجبورم میسازید با مسائلی مواجه شوم که نمیتوانم آنها را حل کنم. مشکل واقعی آن مسائل نیستند، مشکل اصلی خود شمایید. اگر دست از سرم بردارید، مشکلاتم حل خواهد شد.”.
کسانی که در ابتدا به روش قبول همکاری متوسل میشوند(هر چه میگویید انجام میدهم تا از شر شما خالص شوم ( اغلب تغییر روش داده و به نومیدی رندانه روی می آورند ) هر چه گفتید انجام دادم و نتیجه ای هم نداد. دیگر ناامید شده ام، پس تنهایم بگذارید تا در آرامش بسوزم).

7 - حالت بیماری خود خواسته: “ حق دارم خودم را بكشم”
آخرین الگو از هفت الگوی کوچک انکار، حالت بیماری خود خواسته است. کسانی که از این الگو استفاده می کنند معتقدند که حق دارند معتاد باشند و به خود تخریبی روی آورند؛ کسی هم حق ندارد آنان را از اینکار باز دارد. محتوای فکری این نمونه چنین است:“ حق دارم بنوشم، بکشم، معتاد باشم، زندگی خود را تلف کنم و بمیرم. به هیچکس مربوط نیست. حق ندارید مانع کارم بشوید.”. باور غلطی که محرک حالت بیماری خود خواسته است از این قرار است: “چون حق دارم تا سر حد مرگ دارو و الکل مصرف کنم، باید بگذارند با حال راحت بمیرم.”. این عقیده اشتباهی است که : اعتیاد، منجر به مرگ در کمال آرامش میگردد؛ اینطور نیست و اعتیاد یکی از دردناکترین و حقارت بارترین راههای مردن است.