اساس زندگی ما چیزی است که مابقی زندگی ما بر روی آن بنا شده است. وقتی مصرف می‌کردیم، این اساس همه کارهایی را که انجام می‌دادیم، تحت تأثیر قرار می‌داد.
 وقتی اهمیت بهبودی برای ما مسلم شد، به تدریج انرژی خود را صرف آن کردیم.   در نتیجه، کل زندگی ما تغییر کرد.
 به منظور حفظ این زندگی جدید، باید اساس آن را حفظ کنیم :
 برنامه بهبودی خود.
وقتی پاک می‌مانیم و شیوه زندگی ما تغییر می‌کند، اولویت‌های ما نیز تغییر می‌کند.
 کار و مدرسه ممکن است به این خاطر اهمیت پیدا کنند که کیفیت زندگی ما را بهبود می‌بخشند.
 روابط جدید ممکن است هیجان و پشتیبانی دوجانبه ایجاد کند.

 اما باید به خاطر بسپاریم برنامه بهبودی ما اساسی است که زندگی جدید ما بر آن بنا شده.
 هر روز باید میثاق خود با بهبودی را تجدید کنیم و آن را به عنوان بالاترین اولویت خود حفظ کنیم.

1-فرد و خانواده اش باید تغییراتی که در نگرش و نحوه ی زندگی خود باید بدهند را تعیین نمایند . بعد از انجام این تغییرات در نحوه تفکر و نگرش و نحوه ی زندگی می توان داروهای بیمار را قطع کرد و او را درمان شده دانست .
2- گاهی این تغییر به کمک شرکت در جلسات گروه های خودیاری مثل NA(معتادین گمنام ) ایجاد می شود و گاهی به کمک جلسات مشاوره ی فردی و گروه درمانی های داخل مرکز درمانی . دوستان بهبود یافته از اعتیاد نیز در این امر نقش مهمی دارند و خانواده مهمترین رکن در کمک به این امر است .
3- خانواده و فرد باید بدانند تغییراتی که در نحوه ی زندگی و نحوه رفتار خود ایجاد می کنند باید همیشگی باشد و پایدار بماند
4- خانواده و فرد باید پیدا کنند که کدام عامل برای فرد در حال بهبودی ار اعتیاد می تواند عامل عود گردد و از آن پرهیز نمایند و جلوی رخ دادن آن را بگیرند . این عوامل 6 گروه هستند که شامل :
 - دوستان مصرف کننده
 - مکان مصرف یا محیط های آلوده
 - وسوسه های شدید
 - گذشت مدتی طوالنی از پاکی و فکر اینکه دیگر ترک کرده ام و می توانم تفریخی استفاده کنم
 - ارتباط ما بین مصرف شیشه و سایر مواد با رابطه جنسی
 - کسالت و خستگی و بی حالی
 - خانواده باید یک گفتگو با بیمار(در کنار درمانگر ) داشته باشد که از زبان او بهترین و مهمترین کارهایی که برای حمایتش لازم است را بشنود