در واقع اعتیاد یک بیماری مزمن است که درمانش نیازمند کار تیمی و تخصصی است و در کنار درمان‌های رایج برای اعتیاد مانند دارو درمانی، استفاده از کمپ‌های درمانی نیز رواج پیدا کرده است، چرا که این امید را در بین خانواده‌های افراد معتاد ایجاد کرده است که با عدم دسترسی به مواد می‌توان فرد را به روال عادی و زندگی بدون مصرف موادمخدر بازگرداند.
 چون بیماری اعتیاد به صورت بطئی و تدریجی و پیش رونده همراه با خلاء عاطفی و اراده باطنی شکل می گیرد، برای ترک آن نیز اراده باطنی خود بیمار و زمان کافی مورد نیاز است. در کل می توان گفت که ضرر استفاده از زور و اجبار و کمپ های اجباری بدون اراده باطنی خود بیمار از نفع آن بیشتر است و هدر دادن زمان و بغرنج تر شدن بیماری را در پی خواهد داشت .
با اجبار هرگز نمی‌توان معتادان را به طور کامل و پایدار از دام اعتیاد نجات داد. در حقیت روند درمان اعتیاد با زور و قوه قهریه و بدون انگیزه درونی فرد معتاد ، با شکست مواجه خواهد شد.